Josetxu Silgo: artista uzkurtua

“Eta, azken batean, hegan”ekin topo egitea artista baten lana deskubritzea da, ez zekiena artista zela. Argazki zintzoak, naturalak, artifiziorik gabeak, itsasoari, 80ko hamarkadako landa munduko Teneriferi, familiari buruz hitz egiten dutenak. Emakumea den amari buruz.

Askotan, artista ezagunek joera dute ez ezkutatzeko, bai, ordea, beren lehen obraren aztarna lausotzeko, teknikoki inperfektua edo bizitzako une urrunegi baten isla direla uste baitute. Horregatik, eskertzekoa da, arte espazioetara ireki denean, Josetxu Silgo Hernándezen zintzotasuna, ezagun egin zenetik ia, eta artista heldua aukeraz eta bere lan onagatik, bere lan goiztiarra erakusteagatik, bizi zatiak diren milaka negatibotatik mimoarekin hautatua.

Bizitza hori behatzen, interpretatzen, proposatzen... eman du Josetxuk. Eta zentzuz urrunduta sentitzen zituen eremuetatik egin du, hala nola analisi soziologikotik, argazkigintzatik edo ekintzailetzatik. Harik eta denborak, heldutasun profesionalak eta artistikoak ulertarazi dioten mundu horien arteko oztopoak errealitatean baino gure imajinarioan daudela, errealitatea hibridoa eta konplexua baita. Begiratzeko modu asko daude.

“Eta, azken batean, hegan” da ekonomiaren atzean uzkurtuta dagoen artista baten lotsa urratzearen aldeko apustu irmoaren adierazpena, Josetxu emozionala ere erakusteko. Gaztaroan inguratzen duen munduaren begirada zuri eta beltz, intimo eta fresko baten bidez irekitzen zaigu, besakadaz besakada: teilatu lauak eta terrazak, uharte pareko uharteak, haize alisioak, ‘mojoa’ eta biberoiak, denbora motela eta gau freskoak, elkartze kantak eta ‘gero arte’ak, arrebak, igerilekuak eta irribarreak... ama.

“Eta, azken batean, hegan” ibilbide oso motela da, nostalgiarik gabea, nahiz eta obrek eragin. Barruan artista bat zeramala sinistea kostatu zitzaion argazkilari horen ausardia eta harrotasunez.

Roberto Gómez de la Iglesia
Ekonomialaria eta kultura kudeatzailea